Hani vindt vrede bij God

“Mijn genade is voor jou genoeg.”

Hani vluchtte naar Nederland. Hij vond hier vrede toen hij christen werd. Zijn vlucht ging verder toen hij terug moest naar eigen land. Verraden door een vriend belandde hij in de gevangenis. En nu woont hij weer in Nederland. Dankbaar kijkt Hani terug op zijn leven. “Ik heb veel problemen meegemaakt, maar God zegt tegen mij “Mijn genade is voor jou genoeg”. En dat is hem alles waard.


Vanuit een streng moslimland met veel interne spanningen trok Hani in zijn eentje naar ons land. In 2000 kwam hij terecht in een opvangcentrum voor alleenstaande minderjarige asielzoekers. “Vanuit de kerk kwamen mensen bij ons op bezoek. Ik vond dat erg interessant. Nooit eerder had ik christenen ontmoet. Ze nodigden me uit om mee te gaan naar hun kerkdienst. Ik beheerste nog weinig Nederlands en begreep er niet veel van.” Als moslim had Hani een erg negatief beeld van christenen. “Voor mij waren het atheïsten met een veel te vrije seksuele moraal. Onmogelijk dat God van hen zou houden.” De vriendelijke houding van de christenen maakte Hani nieuwsgierig. “Ik had in het opvangcentrum een mentor met een kruisje om zijn nek. Ik liet hem duidelijk merken dat ik niet hield van christenen en deed erg lelijk tegen hem. Maar hij bleef vriendelijk naar mij reageren en stond klaar om mij te helpen. Wat maakte deze man zo vriendelijk, terwijl ik gemeen tegen hem deed? Ik wilde meer weten over het christelijk geloof.” Hani kwam in een evangelische gemeente terecht en moest erg wennen aan de invulling van de dienst. “De mensen gingen staan en klappen bij het zingen. Ik vond dat eigenlijk oneerbiedig omdat ik heel anders bidden in de moskee gewend was. Maar wat ik heel bijzonder vond, was dat ik in de kerk mezelf kon zijn. Ik voelde me er wel thuis en ervaarde diepe vrede in mij. Dat had ik nooit in de moskee gemerkt.” Hani verhuisde naar een andere plaats, hij zocht geen contact met christenen. Een keer liep hij in de winkelstraat en kwam langs een christelijke bijbelkraam. De vrouw vroeg Hani of hij een Arabische bijbel wilde inzien. Er volgde een goed gesprek tussen Hani en Irene waarin hij vroeg om mee te mogen naar haar kerk. “Van daaruit startte een goede relatie met elkaar. Ik kon bij het gezin terecht met al mijn vragen. En dat waren er veel. Ik wilde graag mijn eigen gelijk halen en zocht daarvoor bewijs. Ik ging daarvoor toen naar de moskee, maar vond geen antwoorden en ook geen vrede. Groot verschil merkte ik in de omgang met andersgelovigen. Iedere vrijdag bad de imam haatdragende teksten uit over niet-moslims, zoals christenen en joden. In de kerk hoorde ik juist vrede en herstel uitbidden over niet-christenen. Dat vond ik heel bijzonder. Irene gaf me wijs advies voor al mijn vragen. “Doe ze allemaal in een doos en laat deze doos voorlopig dicht. Over een jaar mag je de doos weer open doen en dan weet je of de vragen beantwoord zijn.” Ik volgde haar raad letterlijk op en later merkte ik inderdaad dat veel vragen niet meer relevant waren.

Jongerenkamp
Irene nodigde Hani uit voor een jongerenkamp van Gave, een vakantieweek van asielzoekersjongeren en Nederlandse christenjongeren. De eerste dag ging het in het bijbelstudiegroepje al goed mis. “De leider zei tegen mij op een nogal botte manier dat Mohammed niet een profeet was. Dat raakte mij diep. Woedend liep ik weg en wilde naar huis. Maar ik ben toch gebleven.” Tijdens het kamp leerde Hani leider Jan Willem goed kennen. Na het kamp hielden ze contact. “Ik heb veel te danken aan Jan Willem”. Een paar maanden na het zomerkamp ging het niet goed met Hani. De contacten in de woongroep met andere asielzoekers liepen niet lekker. Jan Willem regelde voor Hani een gastgezin waar hij voorlopig kon verblijven. “Het was geen makkelijke tijd voor mij. Ik kwam in de kerk en niet meer in de moskee. Mijn ouders (die niet in Nederland woonden) zouden dit verschrikkelijk vinden. Maar moslim blijven wilde ik ook niet. Ik werd moe van al de vragen. Ik zat alleen op mijn kamer en ging in de Bijbel lezen. Een tekst die me diep raakte waren de woorden van Jezus: “Kom tot Mij allen die vermoeid en belast zijn en Ik zal je rust geven”. Dit hielp mij op dat moment om mijn leven aan God over te geven. Ik had me nog nooit zo blij gevoeld. Ik ging naar mijn pleegouders en vertelde dat ik christen wilde worden. Die avond heb ik al mijn bekenden opgebeld en het grote nieuws verteld.”

Verstopte leugen
Een paar maanden later bezocht Hani de Arabische zomerconferentie van stichting Gave. In zijn eigen taal hoorde hij christelijke toespraken. Een confronterend moment bracht een wending in zijn leven. “De goede boodschap van de toespraken bracht mij tot innerlijk conflict. In mijn leven zat een leugen verstopt. Ik voelde dat ik deze nu in het licht moest brengen. In mijn asielprocedure had ik een verzonnen vluchtverhaal verteld, gelogen over mijn leeftijd en levensverhaal. Ik was ouder dan ik had verteld en had dus geen recht op de ama-status (in die periode kregen alleenstaande minderjarige asielzoekers praktisch automatisch een verblijfsstatus). Het land waar ik vandaan kom heeft wel problemen, maar deze zijn niet erg genoeg om in Nederland een verblijfsvergunning te krijgen. Als ik de waarheid zou vertellen, zou ik dus terug moeten naar mijn land. Maar ik kon niet meer langer liegen en wilde eerlijk zijn. Ik heb tegen de IND (Immigratie en Naturalisatie Dienst) verteld dat ik had gelogen in mijn asielprocedure. De consequentie was inderdaad dat ik Nederland moest verlaten.”
Terug in zijn eigen land, reageerde Hani’s familie heftig toen ze merkten dat hij christen was geworden. “Ik ging niet mee naar de moskee, maar las uit de Bijbel. Mij werd duidelijk gemaakt dat ik hun zoon niet meer was.” Als een verstotene voor zijn familie, maar aangenomen bij God, zocht Hani’s naar een weg. “Deze tijd was erg zwaar voor me. Hoe moest ik hier verder? Gelukkig kwam ik via mijn Nederlandse vrienden in contact met Westerse zendelingen die in mijn land werkten. Het was een bemoediging voor me, maar het bleef lastig. Ik kon als christen geen werk krijgen. Ik wilde zo graag anderen over Jezus Christus vertellen. Ik was zelf bevrijd uit de slavernij en zag bij anderen dat ze daar nog in zaten. Ik wist hoe erg het was en verlangde dat zij ook bevrijd werden van de zondemacht. Ik bad veel voor mijn familie en vrienden dat ze tot geloof mochten komen. Een goede vriend van me zag hoe ik veranderd was nu ik christen was geworden. Hij is ook tot geloof gekomen en wilde me helpen om anderen met het Evangelie te bereiken. Het was een bijzondere tijd. We kregen een bijbelstudiegroepje dat langzaam groeide. God was aan het werk.”

Verraden door een vriend
De evangeliserende activiteiten van Hani kwamen op een wrede manier aan een einde. “Ik was met de auto met een paar dozen bijbels op reis naar een ander deel van het land om daar medechristenen te bemoedigen. Halverwege werd ik aangehouden door de politie en moest mee naar de gevangenis. Bijbels uitdelen is in mijn land verboden. Ik bleek verraden te zijn door een christelijke vriend.” In de gevangenis had Hani het erg zwaar. “Iemand die ik goed vertrouwde, had mij juist verraden. Misschien om het geld, wat het ook was, ik voelde me in de steek gelaten.” Na een half jaar kwam Hani vrij, maar de vrijheid bracht weinig vreugde. De christenen waar Hani eerst goed contact mee had, hielden afstand. Ze waren bang dat de politie Hani in de gaten zou houden en hen ook zou oppakken. “Ik voelde me erg eenzaam. Mijn gewone familie was ik kwijt en nu ook mijn geestelijke familie. Ik bleef vertrouwen op God, maar kreeg wel negatieve gedachtes. Misschien was het een straf van God voor mij?”. Nederlandse vrienden kwamen in deze tijd op bezoek en zagen dat het niet goed ging met Hani. Ze zochten mogelijkheden om mij te helpen. Het beste leek om Hani terug naar Nederland te halen. “Hier zou ik tot rust kunnen komen en via een studie goed toegerust worden”. Hani koos voor de studie SPH (sociaal pedagogische hulpverlening), die nu bijna afgerond is.
Hani heeft geen spijt van zijn beslissing om christen te worden. Hij voelt wel de pijn die hij zijn ouders aandeed door christen te worden, zij ervaren het dat hij hen heeft beschaamd. “Maar mijn leven is zo veel beter geworden. Ik haal kracht uit dezelfde woorden die Paulus van God kreeg: “Mijn genade is jouw genoeg”. Ik ben blij dat ik niet ben teruggevallen naar de islam”.
Dankbaar ben ik dat ik in Nederland God heb gevonden. In de 18 jaar dat ik mijn eigen land woonde, heb ik nooit een christen ontmoet. In Nederland zijn zo veel mogelijkheden om God te leren kennen.
Hani weet nog niet wat God voor hem in petto heeft als hij zijn sph-studie binnenkort heeft afgerond. Ieder jaar ga ik terug naar mijn land om daar andere christenen te bemoedigen. Ik wil heel graag op sociaal en geestelijk gebied wat voor de ander betekenen. Ik zou graag blijvend terug willen, maar ik weet niet of God mij daar tot zegen kan en wil laten zijn, of dat ik hier moet blijven.

Hani reageert over een paar aspecten van zijn leven:

Familie
Mijn familie is fanatiek moslim en begrijpt mijn keuze om christen te worden niet. Ze zien wel dat ik veranderd ben. Mijn nicht zei: “Hani, je bent zo’n goed mens geworden. Je bent zo behulpzaam. Vroeger was je niet zo. Ik ben daar heel blij mee, maar één ding van je, vind ik heel erg”. Ik wist dat ze doelde op mijn christen-zijn. Ik zei: “Ja ik weet wat je bedoeld, maar daar waar jij niet blij mee bent is juist de oorzaak van dat ik veranderd ben en goede dingen doe.”

De reden van de vlucht
Hani wist dat zijn echte vluchtverhaal geen reden tot verblijf in Nederland zou opleveren. Daarom vertelde hij een verzonnen verhaal en kreeg een status. Zijn familie had hem gemotiveerd om naar Nederland te vluchten. “In mijn land is weinig werkgelegenheid en slecht onderwijs. Onze buurvrouw had familie in Nederland. Van hen hoorde we positieve, aantrekkelijke verhalen. In Nederland was makkelijk geld te verdienen. Een baan en huis lagen voor het oprapen. Mijn familie vond het een goed plan als ik in Nederland mijn toekomst op zou gaan bouwen. Toen ik hier kwam, bleken die verhalen niet te kloppen. Maar veel dingen zijn wel beter geregeld dan in mijn land.”

Contact met christenen
“Contact met oprechte christenen heeft mij geholpen in mijn geloof. Ik was geen makkelijke jongen, had een lastig karakter en zat vol bitterheid. Ik ben heel dankbaar voor de onvoorwaardelijke liefde die ik bij andere christenen gemerkt heb. Het contact met christenen was een warme deken voor me. Na afloop van een zondagse kerkdienst werd ik vaak uitgenodigd om bij anderen mee te eten en hadden we goede gesprekken.
Samen met mijn Arabisch-Nederlandse vrouw zijn we op zoek naar gemeente waar we lid willen worden. Doordat ik in verschillende plaatsen heb gewoond, ben ik ook bij diverse kerken betrokken geweest. Nu bezoeken wij de zondagse diensten van een Arabisch-Nederlandse gemeente. Maar als ik klaar ben met mijn studie, zullen we misschien verhuizen en vinden we wel een andere kerk waar we ons bij aansluiten. Ik verlang daar wel naar.

Geloof
Het geloof is voor mij een ontdekkingsreis. Elke keer ontdek ik meer van God. Dat Hij mij als zoon heeft aangenomen en ook mijn Vriend wil zijn. Hij zegt dat Hij mij heeft uitgekozen. Door de Bijbel te lezen leer ik steeds meer over Hem. Toen ik vader werd, verrijkte dat ook mijn Godsbeeld. Ik vind het heerlijk om met mijn zoontje te knuffelen. Gods vaderliefde voor mij is nog veel dieper. Ik vond het heel moeilijk om mijn vijanden lief te hebben. Maar Jezus vraagt het wel van mij en heeft zelf Zijn vijanden ook vergeven. Toen ik ze toch vergeven heb, werd ik vrij van binnen en kon ze pas echt los laten. Ik ben in mijn geloof ook meer volwassen geworden. Eerst ging ik gelijk aan de slag met iedere ingeving die ik had. Nu denk ik er eerst over na, vraag aan God in gebed of Hij het wil uitwerken als het een aanwijzing van Hem is. Ik groei daardoor meer in vertrouwen op God.

Thuis
Sinds ik christen ben, voel ik me eigenlijk nergens thuis. Nederland is niet mijn vaderland en in mijn eigen land voel ik me ook niet thuis. Eigenlijk ligt mijn echte nationaliteit in de hemel en voel ik me als christen hier op aarde niet thuis.

Hani heeft in werkelijkheid een andere naam. In verband met zijn veiligheid is zijn herkomstland niet benoemd. Ook de namen van Irene en Jan Willem zijn gefingeerd.

Rien Bregman

Bron: www.gave.nl