De vogelzegen van Franciscus
Hoe Franciscus de vogels zegende en daar alle zusters en broeders bij insloot
Op het eind van zijn leven was Franciscus behoorlijk ziek en half blind. Maar als hij in het duister van zijn ziekencel de vogels hoorde zingen, was het alsof hij geladen werd met vreugde en nieuwe energie.Daarom vroeg hij op een dag zijn broeders
hem ’s morgens vroeg naar buiten te brengen
omdat hij die heerlijke schepsels wilde bedanken
voor de vreugde die ze hem bezorgden .
en hen wilde zegenen.
De broeders deden dat, en terwijl de vogels hun ochtendconcert hielden
spreidde Franciscus zijn armen in een zegenend gebaar en sprak:
‘O, mijn lieve broers en zusters,
wat ben ik dankbaar dat jullie me hebben geleerd
te preken voor jullie en voor alle dieren
of ze nu in de lucht vliegen, in het water zwemmen of op aarde kruipen.
Ik zegen jullie, en wil jullie danken omdat jullie
door eenvoudig te zijn wie je bent, de lof van God verkondigen.
Ja, meer nog dan ik voor jullie preekte,
zijn jullie voor mij een preek geweest.
Jij merel, die de nieuw dageraad aankondigt als het duister was in mijn ziel,
jij duif, een voorbeeld van onschuld, boodschapper van vrede,
jullie kleine mussen in jullie bruine kleed,
jullie doen me altijd aan mijn broeders denken. ..
En zo sprak hij voort, waarbij hij de vogels aansprak
ieder op een wijze waarop ze voor hem een zegen waren geweest.
En hij eindigde door zich tot zijn broeders te richten en hij zei tot hen:
‘en ook jullie zegen ik, zoveel als ik kan,
want ook jullie zijn voor mij een openbaring van Gods liefde,
ieder van jullie op een eigen manier.
Ook jullie zijn me door de Heer geschonken,
zoals ik mij door Hem aan jullie geschonken weet.’
En met zijn armen wijd leek hij alle broeders en zusters te willen omhelzen,
de dieren en allen die toen bij hem waren
en ook allen die na hen zouden komen
en ook ons
en hij zei:
‘Lieve broeders en zusters,
de Heer geve je Vrede en Vreugde,
hij tone je zijn aangezicht
en ontferme zich over je.
Hij bemoedigt je en wijst je de weg.
De Heer zegene je.’
En toen hij dat gezegd had zakte hij uitgeput terug
en zijn broeders dienden hem vol liefde.
Guy Dilweg, in de trant van Celano.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten